Chocoladetaart!!!

Ik heb twee favoriete recepten voor een chocoladetaart. De ene is iets zwaarder van textuur en heeft een chocolademousse - achtige binnenkant. Die ga ik bewaren voor een latere blogpost. Wat ik vandaag wil delen is een chocoladetaart met een iets meer cake-achtige textuur.
Ze is om duimen en vingers bij af te likken. Vorige zaterdag hadden de echtgenoot en ik een klein etentje bij vrienden thuis. Natuurlijk zou ik voor het dessert zorgen. De taart viel ontzettend in de smaak wat mijn bakkershart altijd blij maakt.

Zoals je kan zien heb ik ze versierd op mijn favoriete manier, gewoon gesmolten chocolade met een lepel over druppelen. Heel erg simpel, maar wel heel erg effectief.

Ingrediënten:

• 4 eieren
• 125 g suiker
• 100 g boter
• 125 g chocolade
• 100 g amandelpoeder (gemalen amandelen)
• 25 g bloem + bloem voor de vorm

Recept:

• Verwarm de oven voor op 180°c.
• Scheid de dooiers van het eiwit.
• Meng de dooiers met de suiker en klop tot een witschuimige massa.
• Smelt de boter en voeg de chocolade toe.
• Doe de gesmolten chocolade bij het eimengsel en de er de gemalen amandelen en de bloem bij.
• Klop de eiwitten tot schuim en spatel ze door het beslag.
• Giet het in een ingevette en met bloem bestoven bakvorm.
• Bak de taart 30 minuten op 180°c.
• Haal de taart uit de vorm en laat afkoelen op een rooster.
• Versier zoals je zelf wilt.

Smakelijk!!!

Discworld

De laatste tijd heb ik nogal vaak nood gehad aan een klein opkikkertje. Soms kan een dampende kop thee al wonderen doen.

Maar nog veel vaker grijp ik naar een boek. Vooral de boeken van Sir Terry Pratchett zijn een goede remedie om uit een dipje te geraken. En dan heb ik het vooral over zijn Discworld serie.

Zoals je kan zien heb ik hier een behoorlijke stapel van en zien de boeken er goed geliefd uit. Deze boeken zijn een fantastische mengeling van fantasy elementen en geweldige humor.
Elk Discworld verhaal speelt zich af op een schijf op de rug van vier olifanten die op hun beurt op de rug van een reusachtige schildpad staan.

Het eerste boek heet 'The colour of magic' maar je kan in gelijk welk verhaal inspringen. Ze zijn maar losjes met elkaar verbonden.
Zelfs in mijn meest donkere momenten slaagde Terry Pratchett erin om mij te doen glimlachen. Toen ik nog de trein nam naar Brussel heb ik vaak vreemde blikken mijn richting toegeworpen gekregen omdat ik luidop zat te lachen achter mijn boek.

Ik kan het iedereen alleen maar aanraden als je even nood hebt aan wat humor in je leven.